Schaamte

Over kwetsbaarheid gesproken. Ik kan dan wel heel moedig roepen dat het krachtig is om je kwetsbaarheid te voelen, maar dat wil nog niet zeggen dat het mij altijd even makkelijk af gaat.

Vandaag voelde ik mijn afhankelijkheid. Mijn gevoel van afhankelijkheid van de liefde van een bepaalde persoon.

En ik wilde het liever niet laten zien aan hem.

Waarom niet?

Toen ik dieper ging voelen kwam er schaamte. Een gevoel van falen.

Dat ik niet succesvol, slim, wijs, handig, intelligent, geslaagd genoeg ben om me niet afhankelijk te voelen. Dat het me (nog) niet gelukt is om autonoom te zijn.

Ik huilde om het gevoel van falen.

Maar daarna verscheen er een nieuwe opening. En dat was deze:

Als ik accepteer dat ik 'gefaald' heb, dat dat mijn realiteit is, dat ik ben wie ik ben, met 'successen' en 'mislukkingen', dan hoef ik niet langer te verbergen dat ik niet alleen maar een succesnummer ben.

Dan mag ik gewoon zijn wie ik ben. Een vrouw die haar best doet, die naar het beste streeft, maar ook gewoon een mens is, met alles erop en eraan. Een vrouw die soms buitengewoon hoge doelen voor zichzelf stelt, zonder zich daar altijd bewust van te zijn.

Ik begon me te ontspannen. Voelde mededogen voor mezelf. Voelde me klein en kwetsbaar en dat was helemaal okay. Een glimlach op mijn gezicht.

Ik mag 'falen'!