Al schrijvende onderzoek ik....

'Wat is het dat me nu tegenhoudt?' 'Wat zit mezelf nou in de weg?'
Die vraag stelde ik zojuist hardop aan mezelf.
Ik zit al een paar uur achter mijn computer, doe ook wel van alles, maar niet de dingen die prioriteit hebben.
Hoe kan dat nou eigenlijk.

Het dringt tot me door dat ik dit soort momenten al heel lang tegenkom in mijn leven. Op de middelbare school al en toen ik studeerde: Met name wanneer er huiswerk gemaakt moest worden. Zo vreselijk was het echt niet, maar waarom kostte het vaak zoveel moeite om me er toe te zetten.
En later ook, bijvoorbeeld bij het leren van rollen: terwijl ik op dat moment het, voor mij, leukste vak van de wereld had: actrice zijn.

En nu ook: ik zit boordevolle goede ideeën voor acties. Werken aan mijn twee nieuwe websites, de jaargroep voor Biodanza voor volgend jaar opzetten, een opzet maken voor een feedback-training voor een potentiële klant en ga zo maar door.
En toch lijkt het alsof er een kracht is die me letterlijk naar beneden trekt, een soort zwaartekracht, die er voor zorgt dat ik het niet ga doen.

Dan bedenk ik me dat ik er erover kan gaan schrijven. Om te onderzoeken wat het nou is. Om er mijn vinger achter te leggen en er voor eens en voor altijd mee af te rekenen. (En misschien heeft de lezer er ondertussen ook wat aan)

Misschien begrijp ik dan mijn zoon van 16 ook beter, van wie ik vaak het idee heb dat hij in sterke mate heeft wat ik hierboven beschrijf. Dan heb ik het ook vooral over het maken van zijn huiswerk. Ook al zijn er mensen in mijn omgeving die zeggen dat dat normaal is voor een jongen van 16. Maar hij had dit ook al toen hij 14 was. En mijn dochter van 14 lijkt zich er veel gemakkelijker toe te zetten om haar huiswerk te maken.
Wat is dat nou toch.

Wat ik opmerk terwijl ik nu zit te tikken op mijn toestenbord is dat mijn energie meer begint te stromen.
Zou het dan toch zo simpel zijn, dat je gewoon moet gaan DOEN, dat je gewoon moet beginnen en dat de actie er dan al heel anders uit ziet, dat de weerstand dan als vanzelf wegvloeit.
Ik denk inderdaad dat dit zo werkt, dat heb ik al heel vaak gemerkt.

Maar dan heb ik nog geen antwoord op de vraag waarom er regelmatig een weerstand is om te beginnen aan dat waarvan ik denk dat ik dat wil (of moet) doen.

Wacht eens even: Zou het misschien zitten in het woordje 'moeten'. Dat ik iets niet wil doen omdat het Moet. Dat klinkt in eerste instantie wel een beetje vreemd. Ik beschouw mijn werkzaamheden meestal als heel leuk, als zelfgekozen enzovoort. En als ZZP-er is er ook niemand die tegen mij zegt dat ik Iets Moet Gaan Doen.

Alhoewel, er is natuurlijk wel iemand die dat tegen mij zegt. Dat is een stemmetje in mij mij. Het stemmetje dat zegt dat ik Verantwoordelijk en Nuttig moet zijn, dat ik geld Moet verdienen om de rekeningen te betalen, dat ik voor mijn gezin en mezelf Moet zorgen, dat ik er ervoor Moet zorgen dat er de komende maanden voldoende omzet is. Dat ik een Waardevolle bijdrage Moet zijn in het leven van andere mensen.
Zodra er iets Moet, voel ik dus weerstand. Zou dat het zijn?

Ik vraag me nu af of alles ook zou lukken als dat stemmetje er niet meer zou zijn. Of als ik dat stemmetje zou negeren. Zou mijn bedrijf dan instorten? Zou het dan nog Goed komen met mij en mijn leven?
Als ik in de flow zit is dat stemmetje helemaal niet nodig. Dan ben ik 'als vanzelf' in actie en doe ik de dingen die ik doe (die uiteindelijk vaak ook nuttig zijn, voor anderen en voor mij en die ook omzet opleveren)
Maar als ik niet in die flow zit, als mijn energieniveau lager is, dan lijkt dit niet vanzelf te gaan. Dan lijk ik dat stemmetje juist nodig te hebben. Omdat ik bang ben dat ik dan anders helemaal niks ga doen. Dan ben ik bang dat ik Lui ben.
Maar nu ontdek ik dat dit stemmetje er juist ook voor zorgt dat ik weerstand voel tegen het Doen. Omdat ik voel dat het MOET.

Wat is nou de conclusie. Is er al een conclusie?
Ja.

Ik denk dat Moeten sowieso niet werkt.

Maar hoe kom ik los van dat zelfopgelegde Moeten?

Misschien ligt het antwoord in het onderzoeken, omarmen van mijn angsten/zorgen. De angst om niet nuttig/verantwoordelijk genoeg te zijn. De angst dat ik het niet goed genoeg doe. Dat ik niet de goede cijfers haal (vroeger), niet genoeg omzet maak, niet genoeg mensen tevreden maak, niet goed genoeg zorg voor mijn gezin, de huur en de boodschappen niet kan betalen (nu)

Even voelen..........

Ik neem de tijd om te voelen en zie dat het is als een slang die in z'n eigen staart bijt. Het nuttig/verantwoordelijk moeten zijn verlamd me. En als ik, al doende, wel het gevoel heb dat ik nuttig/verantwoordelijk ben krijg ik daar een boost van energie van, die me aanzet tot meer acties. Totdat ik moe ben, weinig energie voel, moeite heb met in actie komen, me zorgen ga maken, het gevoel heb dat ik Nu Iets Moet Oplossen en mezelf naar beneden trek.

Pfoe. Dit voelt zwaar. En verdrietig...

Hoe zou het zijn om niet meer Nuttig en Verantwoordelijk te Moeten zijn?

Oef.....dat klinkt eng.

Klinkt als het loslaten van controle. Hellup, kan dat dat zomaar?

Maar het klinkt ook wel heel lekker. 

En uitnodigend.

Inspirerend.

Wat een vrijheid zou dat me geven. Ik voel het nu meteen als ik het schrijf. Mijn vingers vliegen over de toetsen.
En ik voel ook een diep vertrouwen. In mezelf. In wie ik ben. In wat ik doe. 

In dat dat helemaal prima is. 

En dat dat (aan het eind van de streep) ook best wel Nuttig en Verantwoordelijk genoeg is :-)

Waar zou ik me ooit nog druk over maken!?

Haha, dit stuk gaat uiteindelijk dus over De Moed om het Moeten Los te Laten.

Wat een leuke verrassing.
Ik wens mezelf veel plezier.

Ben benieuwd naar reacties.

En ik zal dit ook laten lezen aan mijn zoon. Kijken wat hij ervan vindt.