Helemaal mij

Een paar weken geleden, in de week voor 'het slecht nieuws gesprek' van mijn vader, had ik een geweldige ervaring, waar ik heel blij mee was en nog steeds ben.

De ervaring is een voorbeeld van wat er kan gebeuren als je al je gevoelens toestaat. Alles doorvoelt wat zich aan dient. Dat zich dan iets nieuws, iets onverwachts kan aandienen.

Ik had deze ervaring niet in mijn eentje. Ik was bij Albert, mijn Biodynamische masseur, waar ik al jaren, zo nu en dan, naar toe ga en over wie ik erg enthousiast ben. In mijn eentje was is waarschijnlijk niet zo diep door gegaan in het voelen.

Toen ik die dag naar Albert ging voelde ik me 'neutraal'. Niet heel blij/geïnspireerd, maar ook niet onzeker, verdrietig of wat dan ook. Ik ging wel lekker. Ik dacht dat ik vooral kwam voor een stevige massage. Mijn spieren en pezen smeekten om duidelijk en diep aangeraakt te worden. Zo stevig en zo lang mogelijk.

Toen ik op de massagebank lag en mijn lichaam werd aangeraakt door Albert gebeurde er van alles. Allerlei emoties/gevoelens kwamen langs. Ik onderging ze, doorvoelde ze, bleef erbij. Ik had ze niet verwacht of zien aankomen. Ze kwamen gewoon.

Het begon met een gevoel van machteloosheid, wat ik heel diep voelde. Ik was me er, vlak daarvoor, in het voorgesprek met Albert, voor de zoveelste keer, bewust van geworden dat ik in een relatie met een man 'geborgenheid', 'veiligheid' zoek. En dat er zo nu en dan momenten zijn geweest dat ik dat vind. Maar toen ik op de bank lag werd ik overspoeld door een moedeloos, machteloos gevoel van 'Ik ga never nooit niet helemaal vinden wat ik echt zoek. Ik vind nooit de perfecte man die me kan geven wat ik nodig heb. Dat gaat nooit en te nimmer lukken. Beter dan dit zal het nooit worden in mijn leven. Hier moet ik het mee doen, meer zit er niet in. Verwacht maar niet dat het ooit beter/mooier/meer wordt. Je zult altijd tegen dezelfde frustraties/onmogelijkheden aanlopen.' Dit voelde, zoals ik al schreef, heel machteloos en vermoeiend. Geen hoop.

Ik voelde het en voelde het en voelde het, zonder er oplossingen voor te zoeken, ik voelde het, gewoon alsof het zo was. Want zo was het ook op dat moment.

Daarna kwam er een gevoel van verdriet. Ik huilde een beetje.

Daarna kwam er boosheid.

Die werd steeds groter. Ik lag te vloeken en te tieren en met mijn armen en benen te slaan en te schoppen. (Blij dat ik me vrij voelde om dat te doen, om hier vrijheid mee te hebben, want laten we wel wezen: het is toch eigenlijk best heel raar om dit zomaar te laten zien waar iemand anders bij is.)

Er kwam een moment in die boosheid dat ik alle mannen in mijn leven naast elkaar zag staan en met een groot hakmes al hun hoofden afhakte. Ik beken: het voelde heerlijk om dat te doen. Het was bevrijdend, ik voelde me daarna enorm zelfstandig en autonoom. Heel vrij.

Een vriend wees me later op de Godin Kali, de woeste vrouw die in een van haar vier handen een zwaard heeft, in een andere een afgehakt hoofd en om haar hals een snoer van 51 mensenhoofden heeft hangen. Ze belichaamd onder andere 'het scheppende'. Het destructieve en creatieve aspect van het Goddelijke.

Mooie associatie in mijn geval, vind ik.

En daarna gebeurde iets wat me erg prettig verraste en waar ik heel blij mee was. De massage van Albert werd als een afstropen van lagen die ik niet meer nodig had. Alles wat onecht of aangepast aan mij was werd van me afgetrokken. Ik werd bloter en echter, totdat ik voelde dat ik helemaal mij was geworden. Meer 'mij' dan ik ooit was geweest. 'Ik' in de meest pure vorm. Wat een zalig en opwindend gevoel. 

Ik begreep dat ik voortaan nooit meer aangepast gedrag hoef te vertonen. Dat het helemaal oke is wie ik ben en wat ik doe. Dat ik niks hoef te verhullen of te verbergen. Hoe meer ik mezelf kan zijn, hoe beter dat is. Zowel voor mezelf, als voor anderen, als voor de wereld.

Wauw, wat een fantastisch gevoel. Wat een vrijheid.

Ik voelde me zo jong en zo vrij.

Ik kon niet wachten om de sessie af te ronden, ik was zo nieuwsgierig om de wereld in te gaan en te ervaren hoe het zou zijn om mezelf te ervaren in de ontmoeting met de wereld, met de mensen, met de gebeurtenissen. Ik was zo benieuwd hoe het in 'het echt' zou zijn met de nieuwe, pure 'mij'.

Toen ik buiten was kon ik eerst niets anders doen dan dansen en huppelen over de stoep. De zon scheen toepasselijk op mijn gezicht, de wind liet mijn haren en mijn jas wapperen. Ik ging zitten op een bankje langs het water, genoot van de golfjes en de wind, strekte me helemaal uit. Ik genoot ten diepste van mezelf, van mijn nieuwe aanwezigheid.

Daarna ging ik naar huis. Kijken wat mijn kinderen zouden vinden van hun nieuwe mama.

Het bleek een diepe, belangrijke ervaring te zijn geweest. Het nieuwe, vrije gevoel bleef nog dagen bij me en als ik er nu weer aan denk is het aanwezig.

Er zijn al vele momenten geweest waarin ik het effect ervan heb mogen ervaren.

Meer vrijheid in het zijn wie ik ben, in het zeggen wat ik vind, in het stellen van vragen, gemak in het benoemen van wat ik werkelijk vind. Nog meer vrijheid in mijn beweging, mijn expressie. Nog meer liefde voor mezelf.

En hier uit voort vloeit voort dat ik ook nog meer kan genieten van de schoonheid, van de uniciteit van de mensen om me heen. Waardering en mededogen voel voor mensen, precies zoals ze zijn. Me nog meer verbonden voel met het leven.

En ik ben heel blij dat ik dit heb mogen ervaren een aantal dagen voordat we te horen kregen dat mijn vader ziek is. Het heeft me kracht gegeven om beter met deze situatie om te gaan. Dicht bij mezelf blijven, eerlijk en open zijn over alles wat ik voel en vind, niet in paniek raken of verdwijnen in fantasieën of doemscenario's.

Ik voel me dankbaar met deze ervaring. Heb zin en voel me geïnspireerd om het nog meer toe te passen in mijn werk. Dus ook in het creëren van Liefdesmoed.

Het is zo heerlijk om mij te zijn. Hoe voelt het om jou je zijn?