Doe ik wel normaal?

Soms doe ik iets en dan vraag ik me af of het wel normaal is dat ik dat doe. Of ik niet raar ben. Of ik wel oke ben.
Maar daarna bedenk ik me dat veel dingen die doorgaan als normaal, helemaal niet zo geweldig zijn, in mijn ogen.
Dus waarom zou ik normaal gebruiken als maatstaf voor wat ik doe.

En dan doe ik wat ik doe. Gewoon omdat het uit mij komt en ik voel dat ik het te doen heb.

Gewoon.

Net zo'n soort woord als normaal.

Maar ik weet wel dat het uiteindelijk het beste werkt, het beste voelt. De dingen doen die ik doe omdat ik voel dat ik ze doe zoals ik ze doe. Op mijn manier. Of dat nu normaal is of niet.

En het gaat ook niet over goed of fout.
Het gaat over ervaren dat ik mens ben. Dat ik de mens Lyan ben. Met mijn unieke eigenschappen.
Het gaat over wat ik hier te doen heb op deze planeet.
En dat is elke dag weer een verrassing.
Met daaronder een diep weten dat het oke is.
Ook al lijkt het soms raar.