SINGLE (deel 2), JA IK WIL!!

Weet je wat ik zo prettig vind?
Dat ik me niet (meer) jaloers voel als ik stelletjes zie die het gezellig lijken te hebben met elkaar. Ik denk dan niet: 'Waarom zij wel en ik niet.'
In tegendeel. Ik voel me juist blij voor ze. Gun het ze van harte dat ze genieten.

En dat geeft mij ook weer een gevoel van geluk, van genieten. Ik voel me verbonden met hen.

Zij zijn mij. Soms maak je deel uit van een stelletje en soms niet. Ik nu toevallig niet. Nou en?
Op deze manier kan mijn hart open open blijven. Hoef ik het niet te sluiten omdat ik bang ben voor gevoelens van jaloezie of pijn.

Wat een overwinning op het verleden.

Niet compleet?

Toen ik na de middelbare school net in Groningen woonde en voor het eerst op kamers zat, had ik een geweldige tijd. Helemaal zelf bepalen wat ik at, hoe laat ik thuis kwam. Nieuwe vrienden en vriendinnen maken. Door de stad fietsen, naar cafeetjes gaan, op de universiteit zitten. Ik vond het te gek. Voelde me vrij en blij en verwonderd over al dit nieuwe.
Ik had alleen het idee dat er een ding ontbrak: Ik had geen verkering.
Als ik dat wel zou hebben zou het plaatje compleet zijn. Dacht ik toen.

Ik zag natuurlijk ook mensen die wel een relatie hadden. Dat waren de gelukkigen, dacht ik.
Ik zat er echt mee. Het gaf me een gevoel van niet compleet zijn.
Het ging zelfs zo ver dat ik bereid was om eventueel verkering te nemen met een jongen die bij mij in de buurt woonde en die ik nog kende van de middelbare school. Ik vond hem niet eens zo heel leuk, vond hem eigenlijk wel een beetje onaardig, maar dan had ik in ieder geval iets, was mijn redenatie. Beter dat, dan helemaal niets.

Mijn plan met hem liep op niets uit. Hij kwam wel een keer op een avond bij me langs. We zaten twee uur lang samen in mijn kamertje van twee bij drie. Hij met zijn jas aan op de enige stoel, ik op het bed en daarna ging hij weer naar huis.
Ik bleef nog een paar maanden 'alleen'.

Daarna kreeg ik verkering met een andere jonge man. Mijn doel was bereikt.

Trouw met me!

Ik besef me nu dat dit het grootste gedeelte van mijn leven een drive van me is geweest: het hebben van een liefdesrelatie. 

Hoe dan ook.

En dat het ook nog eens zo was dat ik, zodra ik verliefd op een jongen/man was of verbinding/intimiteit met hem beleefde ik een relatie met hem wilde, liefst 'forever'. Ik voelde me meteen trouw tot in den dood. Er zijn hierop maar enkele uitzonderingen geweest. Meestal was dat gewoon zo voor mij: het liefst verliefd, verloofd, getrouwd.

Ik geloof dat dit ook wel 'Bindingsdrang' wordt genoemd.

Mijn behoefte om te versmelten en bij elkaar te blijven. Een te zijn.

Het is grappig om me voor te stellen hoe mijn leven er uit had gezien als ik dit niet had gehad. Waarschijnlijk heel anders!

Andere keuzes, andere prioriteiten, andere mannen, andere relaties, andere woonplaatsen, andere kinderen? Misschien ook wel een andere loopbaan. Ook al heb ik bij dit laatste wel het gevoel dat wie ik in essentie ben, wel heel mooi en vroeg tot uitdrukking heeft kunnen komen in mijn werk.

Wel dankbaar
Maar het is niet zo dat ik had gewild dat het anders was gegaan. 
Het is gegaan, zoals het is gegaan. Dit is het. En dat is goed.
Ik voel me dankbaar voor alles wat er is gebeurt. Dit is mijn pad. Ik heb al veel geleerd.
Ik heb het goed gehad met de mannen in mijn leven. En fijn. En gezellig. En lekker. En leerzaam. En liefdevol. Heel liefdevol.
En ik heb er natuurlijk geweldige kinderen door gekregen. Specifiek deze kinderen, deze zoon en dochter.

Mijn best te doen

Maar een keerzijde die ik nu kan zien is dat ik in die relaties vaak mijn best deed. 
Mijn best deed om er voor te zorgen dat de relatie in stand bleef. Omdat dat voelde als een hoofddoel: bij elkaar blijven.
En het is niet fijn om mijn best te doen. Dat kost me mijn expressie, mijn autenticiteit. Dan ga ik me aanpassen, niet meer alles zeggen, conflicten vermijden.
En dat kost energie en blijdschap. 
Beetje jammer!

Loslaten!

Gelukkig kan ik nu zien en voelen dat dat helemaal niet nodig is dat ik mijn best doen. Ik ben van mezelf leuk genoeg! Ik hoef niet mijn best te doen om er voor te zorgen dat een man bij mij blijft.
En wat heel belangrijk is: ik kan de overtuiging los laten dat 'bij elkaar blijven' het belangrijkste is wat er is. Dit was 'maar' een overtuiging, een gedachte in mij. Dit is niet de diepste waarheid. 

Net zoals ik heel lang de overtuiging had dat je niet mag scheiden als je kinderen hebt. Ook deze kon ik pas loslaten toen ik 'm echt kon zien.

Het loslaten van deze overtuiging is een enorme verschuiving in hoe ik naar 'de werkelijkheid' kijk. Een verschuiving in mijn principes. Mijn geloof.

Deze verschuiving kan mijn realiteit veranderen.

Ik ben benieuwd! Ik ben nieuwsgierig!

Het is ook heerlijk om geen relatie te hebben

Het is fijn om nu single te zijn en om tijd te hebben om nieuwe ervaringen op te doen, te mijmeren en inzichten te krijgen.
Er vallen puzzelstukjes op hun plek, ik ervaar veel synchronisiteit en helderheid en veel genieten.
Ik heb het heerlijk met mezelf. Het is fijn om mij te zijn. Ik voel dat er nog een hele wereld aan ervaringen op me ligt te wachten, Er is zoveel dat ik nog niet weet en kan ontdekken! En ik heb al zo'n mooi leven tot nu toe.

Het is heerlijk om van mezelf te houden. Van alles wat ik ben.

En daar gaat misschien mijn volgende blog Single (deel 3) wel weer over...

Ben benieuwd naar jullie ervaringen!! Dank voor de vele reacties op mijn vorige blog!