Een nieuwe fase als moeder en dochter

Lizzy is nu 19 en een kleine twee maanden geleden is ze op reis gegaan. Samen met een van haar best-friends Dae.
Ik hield me stoer en sterk, maar eerlijk gezegd zag ik er van te voren best wel een beetje tegenop. Anderhalve maand m'n meisje niet zien. Hoe zou dat zijn voor mij. Als ik mijn eigen moeder mag geloven is dat pittig. Zij vond het in ieder geval heel zwaar, de momenten dat eerst mijn broer, daarna ik en daarna mijn zusje uit huis gingen. En ze vind het nog steeds eigenlijk niks als we op vakantie in het buitenland zijn. Altijd pas gerust als we allemaal weer 'veilig thuis' zijn.

Over het anderhalve maand Liz niet zien: ik kan zeggen dat het me reuze mee viel. Er waren een paar momenten dat ik 'm even kneep. Dat was als de meiden (pardon: jonge vrouwen) een tijdje niet op internet waren geweest. Cuba heeft geen overal-werkend internet, dat wist ik, maar toch...

Maar verder, echt waar, ik had het heel prima met mezelf en mijn leven in Nederland. Meer 'lekker met mezelf-momenten', een net iets ander samen-zijn met Muus, nu Liz niet thuis was, wat langer achter elkaar bij Richard in Naarden wonen, en echt ook genieten van deze nieuwe fase. Nogmaals: het viel me reuze mee.

Het was dan ook best wel een gek idee dat ik haar binnenkort weer zou gaan zien. Niet ophalen van Schiphol, maar zelf op het vliegtuig stappen om elkaar te ontmoeten in de Dominicaanse Republiek. Ik was zo benieuwd hoe het zou zijn!

Zou ik haar snikkend in de armen vallen? Zou het 'awkward' voelen om elkaar dan opeens weer te zien. Of zou ik gewoon 'hoi Lizzy' zeggen (ik zag haar immers ook zo nu en dan op het schermpje van mijn I-phone).

Het was allemaal niet zo spannend. Na meer dan 18 uur reizen was ik vooral heel moe toen we aankwamen bij het huis van onze vrienden. Liz en Dae 's waren middags al gearriveerd. Het was fijn en bijzonder om hun te zien.

Dikke omhelzing, even iets eten en daarna gauw naar bed. Eindelijk weer plat kunnen liggen, in plaats van opgevouwen in een vliegtuigstoel.

Het 'spannende' kwam vanaf toen.

Intuitief wist ik als moeder dat er nu een nieuwe fase is aangebroken. Liz is volwassen geworden, met deze reis als markeer-punt.

Ze hebben zich met z'n tweeen twee maanden weten te redden in Cuba en nog wat landen, dus ze staat nu officieel een heel stuk meer op eigen benen.

'Hands off' dus voor mij. Dat printte ik me in.

Ik had al aan Richard gevraagd om een beetje in de gaten te houden dat ik dat ook daadwerkelijk ga doen. Niet terugvallen in mijn vertrouwde rol.  Dat is natuurlijk wennen/oefenen voor zowel Liz als mij!

En lukt dat?

Grotendeels wel en heel soms even niet (kan ik nu na een dikke week zeggen ;-)). En het kost niet eens veel moeite.

Wat ik prachtig vind om te zien is om nu van zo dichtbij getuige te mogen zijn van hoe deze twee reizende vriendinnen samen functioneren. (zo leuk!!!) Zonder dat ik me er mee bemoei.

Lizzy en Dae gaan hun eigen gang, net als Richard en ik. En soms zijn we samen.

Het is echt anders dan op vakantie zijn met 'kinderen'.

En het is heel bijzonder om deze 'hereniging' en start van een nieuwe fase mee te mogen maken in deze prachtige, tropische omgeving. Voel me dankbaar. Het is zo speciaal!

Ja, ik ben me ervan bewust dat dit belangrijke stappen zijn in het leven van een moeder (en dochter). Ja, voor Liz is het belangrijk dat ik haar los durf te laten!! 

Volgende week gaan we weer naar huis (los van elkaar) en de volgende stap is dat ze op kamers gaat. Maar ik heb zo'n vermoeden dat het vanaf nu, als we weer terug zijn in Amsterdam, zeker anders zal zijn dan twee maanden geleden. Lizzy is nu 'groot' geworden.

En dat dat is goed. En mooi.

Ik ben trots op mijn dochter. Een mooie jonge vrouw.

Dank je wel voor het lezen van deze sharing ❤️