Van de week was ik met een vriendin aan het wandelen in de duinen. Toen we aanstaken bij een strandtent hadden we een gesprek over, wat uiteindelijk bleek, kwetsbaarheid. Niet dat het in de planning zat; het ontstond, doordat we deelden en naar elkaar luisterden.

Voor mij was het een spannend gesprek. Ik voelde dat er iets naar het licht wilde komen wat spannend was om te voelen. Maar ik voelde ook dat het een belangrijk stuk was. Ik bleef er dus bij met mijn aandacht, ook al voelde het eng.

Toen de tranen kwamen, wist ik dat ik er bijna was. Onder het bang zijn lag verdriet. En daaronder lag kwetsbaarheid.

Blote kwetsbaarheid. Zonder laagjes van 'mijn best doen', 'mijn beste beentje voorzetten', bezig zijn met anderen.

 

Het voelt nu eng om dit te schrijven en het straks te laten lezen. Ik doe het toch.

Het diepste wat ik kon voelen was dat ik niet geloof dat mensen van mij houden gewoon om wie ik ben.

Dat ze waarschijnlijk van me houden om wat ik doe, om wie ik voor ze ben, omdat ik ze help, aan hen bijdraag. Dit was zo verdrietig om te voelen.

En ik besefte dat ik me met die overtuiging in een val zit. Een val waarin het mijn opdracht altijd is om er voor anderen te zijn. Op wat voor manier dan ook.

En als ik dat niet meer zou doen, ik geen bestaansrecht heb.

Ik voelde zo sterk hoe eng het is om uit die val te stappen!

Want stel dat het waar is en dat er dan echt niemand meer van mij houdt!

 

Maar ik kon ook voelen dat er onder deze angst, deze val, een prachtige, weliswaar heel kwetsbare plek zit.

Ik heb nog geen woorden voor deze plek. Maar ik voel 'm heel duidelijk in mijn lichaam. Rechtsboven in mijn linkerborst. Het is fijn om mijn hand te leggen op die plek.

Dan voel ik dat daar een grote schat zit. Die ik kan koesteren. Het is de moeite waard om zachte aandacht aan die plek, dat gevoel te besteden. Dat voel ik.

En dat doe ik nu ook.